De dochter van Veerle werd het slachtoffer van mensenhandel.
Samen met haar twee broertjes en moeder woont Lyeah in een klein en gezellig dorp. De scheiding van haar ouders vond ze soms best lastig, maar met z’n viertjes hadden ze het fijn. Op haar dorpse basisschool had ze veel vriendinnetjes. Lyeah, een vrolijke en onbezorgde meid. Tot ze de grote stap naar de middelbare school moet maken. Haar moeder vertelt.
‘Mijn scheiding met de vader van Lyeah en haar twee broertjes hakte er flink in. Ineens verdween hun vader uit hun leven. Er is een omgangsregeling, maar in de praktijk zien ze elkaar nooit. De scheiding en de overgang van groep acht naar de middelbare school waren voor Lyeah lastig. Ze had moeite om zich aan te passen. Van klein dorp naar de grote boze wereld. Je zag haar struggelen: wie ben ik op deze grote school? Hoe moet ik me gedragen? Het uitte zich in opstandig en tegendraads gedrag. Eerst alleen op school, maar na een tijd ook thuis.
In het jaar dat verstreek werd de sfeer er thuis niet beter op. Lyeah zat niet lekker in haar vel en dat had betrekking op het hele gezin. Ze kon zich soms dagenlang opsluiten op haar kamer. Het escaleerde toen ze vervolgens ook niet meer naar school wilde. Ik zat met mijn handen in het haar. Wat was er toch aan de hand met mijn lieve meisje? Ik kon er geen grip op krijgen, maar wist wel: iets klopt er niet.
Nachtenlang weg
Niet naar school was natuurlijk geen optie. De onderwijsinspectie werd ingeschakeld en onder hoog protest ging Lyeah weer naar school. Wekelijks ging de telefoon. Dan moest ik weer naar school omdat ze eruit was gestuurd of ruzie had gehad. Daar werd ik geconfronteerd: weet u dat uw dochter ’s nachts de deur uit gaat? En of ik wist wat loverboys waren. Lyeah zat naast mij en gaf geen kick. Ze wuifde het weg. School zou zich aanstellen. Waar bemoeide school zich mee.
Tientallen organisaties en instellingen heb ik gebeld. Het gaat niet goed met mijn dochter. Maar niemand kon me helpen. Ik had geen bewijs, geen namen en geen aanknopingspunten. Ik begon Lyeah te controleren en haar gesprekken af te luisteren. Ik hoorde dingen als ‘voor hem ben ik wel bang’ en ‘ik doe niet aan dubbele’. Wat voelde ik me afschuwelijk, machteloos en ongerust. Mijn nekharen gingen overeind staan. Dit wil je niet horen van je dochter. Ik moet nu iets doen. Mijn dochter moet geholpen worden.
Opluchting
Dat mijn dochter niet tegen mij kon zeggen wat er aan de hand was snapte ik ergens ook wel. Ik stond veel te dichtbij haar. Daarom heb ik uiteindelijk een goede vriendin van me gevraagd om met Lyeah te praten. Na vijf minuten gooide Lyeah het al op tafel: ze moest stelen voor verschillende meisjes en seksuele handelingen bij jongens doen. Op de vraag of ze ook seks moest hebben tegen haar wil kon ze alleen knikken. Ze was ontzettend emotioneel, maar door haar tranen heen zag ik de opluchting.
Die avond zaten we samen op de bank. Mam, ik moet weg. Dat mocht ze natuurlijk niet van mij. Toch ging ze naar boven om zich te douchen en om te kleden. Ik heb alle deuren op slot gedraaid en de sleutels verstopt. Mijn dochter gaat nergens heen dacht ik. Toen ze beneden kwam draaide ze compleet door. Volledig in paniek. Schreeuwen. Spullen gooien. Alles moest kapot. De buren belden de politie en die kwamen met drie man sterk. De vrouwelijke agente bekommerde zich over Lyeah. Ze kwam tot rust en deed haar verhaal. Mijn dochter is het slachtoffer van mensenhandel.
Weg uit de regio
Ik vroeg mijn dochter de volgende dag: wat zou je nu doen als ze bellen om te vragen of je komt? ‘Dan zou ik gaan mama. Want ik ben zo bang dat ze jou of mijn broertjes iets aan doen.’ Het bleek dat Lyeah door meerdere mensen werd bedreigd en uitgebuit. Ze moest weg uit de regio en kwam bij opvangorganisatie Sterk Huis terecht. Een fijne plek waar ze een eigen appartement kreeg. Ze heeft daar goede behandeling gekregen. Om haar trauma’s die ze heeft opgelopen te verwerken. We hebben in die tijd veel gebeld en ik mocht gelukkig regelmatig op bezoek komen. Die boze houding van eerder is weg. Ik heb mijn kleine verlegen meisje weer terug. Met een groot litteken, dat wel. Dat zal nooit volledig herstellen, maar we leren er mee leven. Ik hoop dat ze weer sterk wordt. Sterk genoeg om het leven weer aan te kunnen.
